امام علی علیه السلام:
کانَ رَسولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله لَیَسُرُّ الرَّجُلَ مِنْ اَصحابِهِ اِذا رَآهُ مَغْموما بِالْمُداعَبَةِ وَ کانَ صلی الله علیه و آله یَقولُ: اِنَّ اللّهَ یُبْغِضُ الْمُعَبِّسَ فى وَجْهِ اِخْوانِهِ.
هرگاه رسول اکرم(ص) یکى از اصحاب خود را غمگین مى دیدند، با شوخى او را خوشحال مى کردند و مى فرمودند: خداوند، کسى را که با برادران (دینى) اش با ترشرویى و چهره عبوس روبرو شود، دشمن مى دارد.
منبع: کشف الریبه، ص 83
امام کاظم علیه السلام:
اِیاک وَ المِزاحَ فَاِنَّهُ یذهَبُ بِنُورِ ایمانِک.
از شوخی (بی مورد) بپرهیز، زیرا که شوخی نور ایمان تو را می برد.
منبع: کافی(ط-الاسلامیه)، ج 2، ص 665
حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم:
اَلمُؤمِنُ دَعِبٌ لَعِبٌ وَ المُنافِقٌ قَطِبٌ غَضِبٌ.
مؤمن شوخ و شنگ است و منافق اخمو و عصبانى.
منبع: تحف العقول، ص 49
حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم:
إِنّى أَمزَحُ وَ لا أَقولُ إِلاّ حَقّا.
من شوخى مى کنم، اما جز حق نمى گویم.
منبع: شرح نهج البلاغه(ابن ابی الحدید)، ج 6، ص 330
امام باقر علیه السلام:
إِنَّ الله عَزَّ وَ جَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلا رَفَثٍ.
خداوند عز و جل دوست دارد کسى را که در میان جمع شوخى کند؛ به شرط آن که ناسزا نگوید.
منبع: کافی(ط-الاسلامیه)، ج 2، ص 663، ح 4
امام باقر علیه السلام:
مَنِ اغْتِیبَ عِنْدَهُ أَخُوهُ الْمُؤْمِنُ فَنَصَرَهُ وَ أَعَانَهُ نَصَرَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ وَ مَنِ اغْتِیبَ عِنْدَهُ أَخُوهُ الْمُؤْمِنُ فَلَمْ یَنْصُرْهُ وَ لَمْ یُعِنْهُ وَ لَمْ یَدْفَعْ عَنْهُ وَ هُوَ یَقْدِرُ عَلَى نُصْرَتِهِ وَ عَوْنِهِ إِلَّا خَفَضَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ.
کسى که در حضور او از برادر مؤمنش غیبت شود و او به یاریش برخیزد، خداوند در دنیا و آخرت او را یارى دهد و کسى که در حضور او از برادر مؤمنش غیبت شود و او - با آن که مى تواند یاریش کند - به یارى او برنخیزد و از وى دفاع نکند، خداوند او را در دنیا و آخرت پَست گرداند.
منبع: ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص 148
حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم:
کَفّارَةُ الاِغتیابِ أَن تَستَغفِرَ لِمَنِ اغتَبتَهُ.
کفّاره غیبت این است که براى شخصى که از او غیبت کرده اى، آمرزش بطلبى.
منبع: امالی(طوسی)، ص 192
امام علی علیه السلام:
اَلسامِعُ لِلغیبَةِ کَالمُغتابِ.
شنونده غیبت، مانند غیبت کننده است.
منبع: تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص 221، ح 4443
امام صادق علیه السلام:
الْغِیبَةُ أَنْ تَقُولَ فِی أَخِیکَ مَا سَتَرَهُ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ أَمَّا الْأَمْرُ الظَّاهِرُ فِیهِ مِثْلُ الْحِدَّةِ وَ الْعَجَلَةِ فَلَا.
غیبت آن است که درباره برادرت چیزى بگویى که خداوند آن را پوشیده نگه داشته است، اما (گفتن) خصلتهاى آشکارى چون تندخویى و شتابزدگى غیبت نیست.
منبع: کافی(ط-الاسلامیه)، ج 2، ص 358، ح 7
برای دریافت اینجا کلیک کنید