امام علی علیه السلام:
یَکْتَسِبُ الْکَاذِبُ بِکَذِبِهِ ثَلَاثاً سَخَطَ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ اسْتِهَانَةَ النَّاسِ بِهِ وَ مَقْتَ الْمَلَائِکَةِ لَه.
دروغگو با دروغگویى خود سه چیز بدست مى آورد: خشم خدا را نسبت به خود، نگاه تحقیرآمیز مردم را نسبت به خود و دشمنى فرشتگان را نسبت به خود.
منبع: تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص 221، ح 4418
امام صادق علیه السلام:
مَن صَدُقَ لِسانُهُ زَکى عَمَلُهُ.
هر کس راستگو باشد عملش پاکیزه مى شود و رشد مى کند.
منبع: کافی(ط-الاسلامیه)، ج 2، ص 105، ح 11
امام سجاد علیه السلام:
اِتَّقُوا الکَذِبَ الصَّغیرَ مِنهُ وَ الکَبیرَ، فى کُلِّ جِدٍّ وَ هَزلٍ فَإِنَّ الرَّجُلَ إِذا کَذِبَ فِى الصَّغیرِ اجتَرَأَ عَلَى الکَبیرِ.
از دروغ کوچک و بزرگش، جدّى و شوخیش بپرهیزید، زیرا انسان هرگاه در چیز کوچک دروغ بگوید، به گفتن دروغ بزرگ نیز جرئت پیدا مى کند.
منبع: تحف العقول، ص 278
امام علی علیه السلام:
الصَّادِقُ عَلَى شَفَا مَنْجَاةٍ وَ کَرَامَةٍ وَ الْکَاذِبُ عَلَى شَرَفِ مَهْوَاةٍ وَ مَهَانَة.
راستگو در آستانه نجات و بزرگوارى است و دروغگو در لبه پرتگاه و خوارى.
منبع: نهج البلاغه(صبحی صالح)، ص 117، خطبه 86
امام علی علیه السلام:
اَلایمانُ أَن تُؤثِرَ الصِّدقَ حَیثُ یَضُرُّکَ عَلَى الکَذِبِ حَیثُ یَنفَعُکَ.
ایمان، این است که راستگویى را هر چند به زیان تو باشد بر دروغگویى، گرچه به سود تو باشد، ترجیح دهى.
منبع: نهج البلاغه(صبحی صالح)، ص 556، حکمت 458
امام علی علیه السلام:
لَیسَ الکَذِبُ مِن خَلائِقِ الإِسلامِ.
دروغگویى از اخلاق اسلام نیست.
منبع: تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص 220، ح 4379
امام صادق علیه السلام:
إِنَّ الصّادِقَ أَوَّلُ مَن یُصَدِّقُهُ اللّه عَز َّوَ جَلَّ یَعلَمُ أَنَّهُ صادِقٌ و َتُصَدِّقُهُ نَفسُهُ تَعلَمُ أَنَّهُ صادِقٌ.
راستگو را نخستین کسى که تصدیق مى کند، خداى عز و جل است که مى داند او راستگوست و نیز نفس او تصدیقش مى کند که مى داند راستگوست.
منبع: کافی(ط-الاسلامیه)، ج2، ص 104، ح 6
أَنَّ رَجُلًا أَتَى سَیِّدَنَا رَسُولَ اللَّهِ صلى الله علیه و آله فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ عَلِّمْنِی خُلُقاً یَجْمَعُ لِی خَیْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ فَقَالَ لَا تَکْذِب.
مردى به رسول خدا(ص) عرض کرد: به من اخلاقى بیاموزید که خیر دنیا و آخرت در آن جمع باشد، حضرت فرمودند: دروغ نگو.
منبع: بحارالأنوار(ط-بیروت)، ج 69، ص 262، ح 43
امام علی علیه السلام:
کانَ رَسولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله لَیَسُرُّ الرَّجُلَ مِنْ اَصحابِهِ اِذا رَآهُ مَغْموما بِالْمُداعَبَةِ وَ کانَ صلی الله علیه و آله یَقولُ: اِنَّ اللّهَ یُبْغِضُ الْمُعَبِّسَ فى وَجْهِ اِخْوانِهِ.
هرگاه رسول اکرم(ص) یکى از اصحاب خود را غمگین مى دیدند، با شوخى او را خوشحال مى کردند و مى فرمودند: خداوند، کسى را که با برادران (دینى) اش با ترشرویى و چهره عبوس روبرو شود، دشمن مى دارد.
منبع: کشف الریبه، ص 83
امام کاظم علیه السلام:
اِیاک وَ المِزاحَ فَاِنَّهُ یذهَبُ بِنُورِ ایمانِک.
از شوخی (بی مورد) بپرهیز، زیرا که شوخی نور ایمان تو را می برد.
منبع: کافی(ط-الاسلامیه)، ج 2، ص 665
